dissabte, 4 de maig del 2013

NO DYING ALLOWED - PROHIBIT MORIR - PROHIBIDO MORIR


CATALAN & SPANISH VERSION BELOW


When I plead that some stupid facts of my life can remain stuck in my memory for ever and ever, while others, more indispensable and important, can be disposed of by tramontana blows. When sorrow becomes an addiction that
surrounds me and wears me down. When I only want to hear the answers for the questions I ask. When people flee from other’s pain, and fade away like steam. Sick of the hypocrites worried about what people might say, and of the cynics worried about what to say! When I catch in the street the faces of people who don’t make love anymore and I understand why! When all I want is breaking my watch, and inaugurate time. When I have the impression that for many people, twilight is only newscast time. When I find a wild goose without chasing it. When I’m aware of the fact that the world is not as small as we love to believe to feel less lonely. When shit is not only a color followed by a smell, but a bunch of autobiographical syntheses. When I confirm day after day that the media lie, statistics are not reliable, religions depend on power, art is pure snobbery, money is an untouchable paper… when the most sterile profession seems the most crucial one. When people prefer caressing their money than their own children. When people keep fucking as an escape hatch and new poor wretches come to the world with each day. When I die to get my lips washed out by kisses. When the condoms I never used remain in the drawer waiting for distrust. When I wonder what is my price. Whether half what I’ll be or double what I was. When I constantly see people loving and spliting up for money. When feeling next to someone amounts to standing in front of the mirror. When I get the impression that God expects me to believe in him, but doesn’t see that the only reason why I dodge him is because of his bad habit of being everywhere, that doesn’t make room for me. When I wish I was born someone else in order to be me. When I’m aware I missed the first teenager love, and thus feel I was robbed the last memory of childhood. When there are days that should have been short nights. When I look you in the eye. When love surplus is dubbed jealousy. When sitting in front of TV feels like house arrest. When understanding infinite is nothing more than accepting a sum of penultimates. When I climb stairs that take me down and down.

Why doesn’t the word ‘love’ stop being a parenthesis in my life? When heartbreak is only understood as human error, it yields nothing positive. Why do my tears never help me get my lost love back? Because I am what I am, and circumstances don’t allow it... to me or to anybody.

PS. But I have two suns that shine every morning with a power of one billion watts


PROHIBIT MORIR


Quan imploro que alguns fets estúpids de la meva vida se’m quedin clavats a la memòria per sempre més i d’altres d’imprescindibles i importants puguin ser esborrats a cops de tramuntana. Quan el patiment es converteix en una addicció que m’envolta i m’arrossega. Quan només vull sentir les respostes a les preguntes que faig. Quan la gent fuig del dolor aliè i s’esfuma com el vapor. Fart dels hipòcrites que es preocupen pel “que diran” i dels cínics que es preocupen pel què dir! Quan crec veure pel carrer cares de gent que ja no fa l’amor i entenc el perquè! Quan només tinc ganes de trencar el meu rellotge que m’esclavitza i inaugurar el temps. Quan tinc la impressió que per molta gent el crepuscle és l’hora del telenotícies. Quan he trobat una agulla sense haver vist cap paller. Quan prenc consciència que el món no és cap kleenex i que ens encanta creure’ns-ho per sentir-nos menys sols. Quan la merda no és només un color seguit d’una olor sinó un munt de síntesis autobiogràfiques. Quan corroboro cada dia que la premsa menteix, les estadístiques  no són fiables, les religions depenen d’un poder fàctic, quan l’art es pur esnobisme, el diner
un paper intocable... quan la professió més estèril sembla ser la més imprescindible. Quan la gent sembla tenir més ganes d’acariciar els seus estalvis que els propis fills. Quan la gent no para de follar per evadir-se i cada dia neix un nou infeliç al món. Quan em moro de ganes que em gastin els llavis a petons. Quan els condons que mai no he utilitzat segueixen al calaix en espera de la desconfiança. Quan em pregunto quin deu ser el meu preu: la meitat del que seré o el doble del que he sigut? Quan constantment veig que hi ha gent que estima per diners i es separa pel mateix. Quan sentir-te acompanyat és posar-se davant del mirall. Quan tinc la sensació que Deu espera que algun dia cregui en ell, però no vegi que l’única raó per la qual en defujo és pel seu mal costum d’estar a tots els llocs alhora, sense deixar-me lloc a mi. Quan penso que m’hagués agradat néixer un altre per poder ser jo. Quan sóc conscient que a la vida m’ha faltat el primer amor d’adolescència i per tant tinc la sensació que m’han robat l’últim record d’infantesa. Quan hi ha dies que hagués estat millor que fossin nits curtes. Quan et miro als ulls. Quan a la plusvàlua de l’amor li diuen gelosia. Quan asseure’s davant la TV es converteix en una sensació d’arrest domiciliari. Quan entendre l’infinit no és res més que acceptar una suma de penúltims. Quan pujo escales que em porten cada cop més avall.

Per què la paraula amor no deixa de ser una parèntesi a la meva vida? Quan el desamor només s'entén com error humà no aporta res de positiu. Per què meves llàgrimes mai m’ajuden a recuperar l’amor perdut? Perquè sóc com sóc i les circumstàncies no ho permeten... ni a mi ni a ningú!
PD: Això sí, tinc dos sols que brillen cada mati a mil milions de watts de potència    

PROHIBIDO MORIR


Cuando ruego para que algunos hechos estúpidos de mi vida se queden clavados en mi memoria y otros absolutamente imprescindibles puedan ser borrados por el viento. Cuando el sufrimiento se convierte en adicción que me envuelve y arrastra. Cuando solo quiero oír las respuestas a mis preguntas. Cuando la gente huye del dolor ajeno y desaparece como el vaho. Harto de hipócritas que se preocupan por el “que dirán” y los cínicos que se preocupan por el que decir! Cuando creo ver por la calle caras de gente que ya no hace el amor y al verlos entiendo el porque! Cuando solo me apetece destrozar el reloj que me esclaviza y deseo inaugurar el tiempo. Cuando tengo la impresión que por la gran mayoría de la gente el crepúsculo es la hora del telediario. Cuando encuentro una aguja sin haber visto jamás un pajar. Cuando tomo conciencia de que el mundo no es un kleenex y que nos encanta creérnoslo para sentirnos menos solos. Cuando la mierda no es solo un color seguido de un olor sino un montón de síntesis autobiográficas. Cuando confirmo cada día que la prensa miente, las estadísticas no son fiables, las religiones dependen de un poder fáctico, cuando el arte es puro esnobismo, el dinero un trozo de papel intocable…cuando la profesión más estéril parece ser la mas imprescindible. Cuando la gente parece apetecerle más acariciar sus ahorros que a sus propios hijos. Cuando no paran de follar para evadirse y a cada minuto nace un nuevo infeliz en el mundo. Cuando me muero de ganas de que me gasten los labios a besos. Que los condones que jamás utilicé sigan en el cajón en espera de la desconfianza. Cuando me pregunto cual es mi precio? Si la mitad de lo que seré o el doble de lo que fui? Cuando constantemente veo que hay gente que solo quiere por dinero y se separa por su culpa. Cuando sentirse acompañado significa mirarse al espejo. Cuando veo que Dios espera que algún día crea en él y no se pregunte que la única razón por la cual huyo de él es su mala costumbre de estar en todas partes. Cuando pienso que me hubiera gustado nacer otro para ser yo. Cuando tomo conciencia de que en la vida me faltó el primer amor de adolescencia por lo que tengo la sensación me robaron el último recuerdo de la infancia. Cuando hay días que hubiera sido mejor fuesen noches. Cuando te miro a los ojos. Cuando a la plusvalía del amor le llaman celos. Cuando sentarme delante el televisor se convierte en una sensación de arresto domiciliario. Cuando entender el infinito no es más que aceptar una suma de penúltimos. Cuando subo escaleras que cada vez me llevan más abajo.


Porque la palabra amor no deja de ser un paréntesis en mi vida? Cuando el desamor solo se entiende como un error humano que no aporta nada positivo en ella. Porque mis lágrimas nunca me ayudan a recobrar el amor?



Porque soy como soy y las circunstancias no lo permiten…ni a mi ni a nadie!

PD: Eso si, tengo dos soles que brillan cada mañana a mil millones de vatios de potencia!